ادبيات فارسي ريشه در ادبيات باستاني ايران دارد كه تحت تأثير متون اوستايي در دوران ساساني به زبان‌هاي پارسي ميانه و پهلوي اشكاني پديد آمد. ادبيات فارسي نو نيز پس از اسلام و با الگوبرداري از ادبيات عربي در نظم و ريشه‌هاي دبيري و نويسندگي دوران ساساني كه ادبيات منثور عربي را ايجاد كرده بود در زمينه نثر متولد شد. ادبيات شفاهي فارسي نيز به همان سبك باستاني خود ادامه يافت.
ادبيات فارسي موضوعاتي مانند حماسه و روايات و اساطير ايراني و غير ايراني، مذهب و عرفان، روايت‌هاي عاشقانه، فلسفه و اخلاق و نظاير آن را در برمي‌گيرد. برپايه موضوع مورد كاربرد در يك آفريده ادبي فارسي آن را در گستره ادبيات حماسي، غنايي، تعليمي يا نمايشي قرار مي‌گيرد.
ادبيات فارسي چهره‌هاي بين‌المللي شناخته شده‌اي دارد كه بيشتر آن‌ها شاعران سده‌هاي ميانه هستند. از اين ميان مي‌توان به رودكي، فردوسي، نظامي گنجه‌اي، خيام، سعدي، مولانا و حافظ اشاره كرد. گوته بر اين باور است ادبيات فارسي، يكي از چهار اركان ادبيات بشر است.[۱]
بازدید :